زندگی عاقلانه

گریه بر امام حسین -ع- و اصحاب ایشان می تواند شامل موارد مثبت شود:
مثلا
1- گریه غم: به خاطر از دست دادن چنین گوهر نابی.
2- گریه پشیمانی: این که من به نسبت به گناه از نور خودم را محروم کرده ام و ازمحبوب فاصله گرفته ام.
3- گریه رأفت: هنگام شنیدن ذبح شدن شیر خوار با تیر سه شعبه حرمله.
4- گریه شوق: هنگام شنیدن این که بهشت دری به نام حسین -ع- دارد و عزادار واقعی امام حسین - ع - از وارد بهشت می شود.
5- گریه فراق: گریه به خاطر این که می ترسد به دلیل گناهش روز قیامت از امام حسین -ع- جدا شود.
6- گریه تظاهر و ریا: این گریه امری ناپسند است و با این گریه انسان قصد دارد به دروغ خودش را نزد مردم خوب و حسینی جلوه دهد که سبب دوری انسان از حق می شود. و گاهی برای فریب دیگران و کسب امتیاز است (اشک تمساح).
7- گریه عجز و ناتوانی: این گریه امری ناپسند است، این که گریه کنم و بگویم شیطان از من زور است و نمی گذارد رفتار و گفتار و پندارم همسو با امام حسین -ع- باشد.
8- تباکی: در تباکی ما خود را وادار کردن خود به گریه می کنیم و در احساس و رفتارخود را شبیه عزا دار واقعی می کنیم. که با مراقبت به گریه واقعی می رسد. این گریه برای کسی که اشکی ندارد و ممکن است به دلیلی مثل قساوت و...نتواند گریه کند برای رسیدن به ثواب گریه برای امام حسین -ع- است و پسندیده می باشد.
9- گریه فیزیولوژیکی: در این جا با یک فرایند بازتابی (مثل پلک زدن و اشک ریختن با وجود شی خارجی در چشم ) و فیزیولوژیکی و طبیعی و غیر اردای روبرو هسیم که فرد به دلیل استرس درونی زیاد مانند ضربه شدید بر بدن، گرسنگی طفل و.. گریه می کند. از این جهت که بیانگر سلامت بدن است مثبت است.
10- گریه بیمارگونه: این امر نشانه بیماری روانی است که در اثر افسردگی (ازدست دان معنای زندگی، احساس بی ارزشی و...) به وجود می آید.
11- گریه خوف از عذاب: وقتی انسان بداند که در برابر نعمت های خدا ناسپاسی گناه کرده است از ترس از عذاب گریه و تضرع می کند و توبه.