زندگی عاقلانه

محمدحسین قدیری
ببار، تا مردم، گوشه ‏ای از دریای لطف و ریزش رحمت خدا را حس کنند. ببار تا بار دیگر، چشمان تفکرمان، سر از بی‏کرانه ‏های لطف ایزدی درآورد.
ببار تا اندیشه‏ هایمان برای لحظاتی مهمان تازگی گل‏ها و عمق طراوت تکرارت گردد.
ببار تا حوض تأملمان لبریز از شادابی اسرار آفرینش شود.
ببار و کریمانه خود را به دستان تفدیده دشت‏ ها جاری ساز. ببار تا کودک تصورمان بار دیگر زیر شبنم ‏های نقره فامت به رقص آید و سرمست از موسیقی شُرشر ناودان ‏هایت گردد.
خوش به حال چشمه‏ ها و دشت‏ ها
خوش به حال دانه‏ ها و سبزه‏ ها

خوش به حال غنچه ‏های نیمه ‏باز
خوش به حال دختر میخک که می ‏خندد به ناز

باران، اشک جاری هستی است که از عمق حکمت می‏جوشد تا در مراسم احیاءاش، سبزه ‏ها و گل‏ها را تا صبح قیامت، بیدار از تازگی و سرشار از نشاط نگه دارد.
باران، مراسم غبار روبی آسمان دل‏هاست که در دود و دم کارخانه‏های فراموشی، سیاهی خودخواهی گرفته‏ اند.
باران، قاصدک‏های نویدبخش خرّمی ‏اند که به سراغ تک تک بوته‏ها می‏روند و آنها را به عروسی رویش دعوت می‏ کنند.
باران، نوازش مهر خدا بر سر سبزه ‏ها و تبسم رحمت الهی به سوی آه ‏ها است.
باران، عصاره آه اقیانوس‏ ها در تب و تاب خورشید است و زمزمه خوش رویش در گوش طبیعت.
باران، مسکرهای تمام عیار بهار در کاسه امید کشاورزان است.
باران، قطره‏ های خون زندگانی در کالبد هستی و بلندترین آبشار خلقت است که از گرده نرم آسمان، به دامان سخت زمین سرازیر می‏شود، اشک شوق ابرها در انتظار رسیدن سبزه‏هاست.
باران، اقیانوس پرنده‏ای است که با قطار ابرها، خود را به خانه التماس و دعای مردم رسانده است؛ پرنده‏ای که گاه از دامن ابرها بر دامنه کوه ‏ها می‏ نشیند و گاه، از شاخه رودها، تا عمق آسمان ابرها پر می‏ گشاید.
تو را دوست داریم. تو را با نغمه‏ هایت، ای آواز جاری طبیعت! با ضرباهنگ فرودت برسیم برگ‏ها و شاخه ‏ها، دستی بر تار اندیشه ‏ها می ‏کشی، ای که با تو، گام ‏های موج جویبارها، بلندتر می‏گردد!
تو را دوست داریم ای رگبار مسلسل غیرت حق بر سر و سینه نامحرمان و ای مرهم نوحه‏ های نوح علیه ‏السلام در بیابان خشکیده!
با آمدن تو بود که کشتی نجات بخش نوح، پر در آورد، ای مظهر رحمت الهی، ای باران!

نشریه / ماهنامه اشارات 60 (اردیبهشت 1383)